Beings – There Is ...

EN Version:

A band consisting of four amazing New York based musicians who are recording together for the first time but have participated in many other recordings either as leaders or side-(wo)men: Zoh Amba, Steve Gunn, Shahzad Ismaily and Jim White.

Before we move on to their first (and hopefully not their last) album, entitled There Is A Garden, I believe that we have to make at least a short reference to the previous works of these musicians because apart from the fact that some of them are from remarkable to masterpieces, they also demonstrate the elements that each musician brings to Beings.

A) Free jazz transcendence:

Zoh Amba is a saxophonist and flutist. Her music combines avant-garde, noise and folk melodies that sound like hymns of worship. If you’ve started thinking of Albert Ayler, you’re very right. As well as Frank Wright or David Murray who was her tutor. Zoh Amba, first appeared on the scene in 2022. Her debut album, O, Sun, produced by John Zorn, was released in 2022 by Tzadik. Shortly after, the album O Life, O Light Vol. 1, was released by 577 Records, on which she collaborated with legendary bassist William Parker and Francisco Mela (Vol. 2 was released in 2023). In the same year, also together with Francisco Mela, she released the album Causa y Efecto (Vol. 1); (Vol. 2 was released in 2024.) In September 2022, the album Bhakti with Micah Thomas and Tyshawn Sorey and Matt Hollenburg was released. The album Alien Skin with Chad Fowler, Ivo Perelman, Matthew Shipp, William Parker, Steve Hirsh was also released in 2022. Zoh Amba, in the same year, is also featured on Chad Anderson’s album Mellifluous Excursions Vol. 1 – Where You Been. The amazing album, “The Flower School”, with Chris Corsano and Bill Orcutt, was released by Palilalia Records in 2023. In 2024, in addition to Beings, Solo In Italy was released.

B) Electric folk primitivism:

Steve Gunn is a guitarist, singer-songwriter with six solo albums to his credit, of which the most interesting are: Eyes On The Lines (2016), The Unseen In Between (2019) and Other You (2021) (all on Matador) and many collaborations such as with Angel Olsen, Kurt Vile, Ed Askew, the pianist David Moore (the album Reflections Vol. 1: Let The Moon Be A Planet is a fine example of quiet improvisation), and Kim Gordon and Bill Nace on the 2019 album Sound For Andy Warhol’s KISS.

C) The Secret Weapon:

Shahzad Ismaily is a multi-instrumentalist who has worked with an incredible number of musicians. I dare not list all the projects he’s been involved in (Discogs has 376 separate entries) but it would be a mistake not to mention at least a few names because his range and versatility is truly astonishing: Mark Ribbot’s Ceramic Dog, Feist, Jandek, Beth Orton, Bob Dylan, Carla Bozulich, Burnt Sugar The Arkestra Chamber, Elysian Fields, Master Musicians Of Bukkake, Secret Chiefs 3, Bonnie “Prince” Billy, John Zorn, Yoko Ono, Bill Horist, Laurie Anderson, Ólöf Arnalds, Death In Vegas, Xiu Xiu, Deerhoof, Ben Frost, Ex Eye, Anna von Hausswolff, Josephine Foster and many, many more. Here he plays mostly bass and synthesizer.

D) Rhythmic A-rhythmic:

Jim White has been the drummer for the Dirty Three (with Warren Ellis on fiddle and Mick Turner on guitar) since 1992. He has also played with several other artists, including PJ Harvey, and Mark Kozelek, Bonnie Prince Billy, Cat Power, Courtney Barnett & Kurt Vile, Smog, The Blackeyed Susans. More recently, White has recorded and performed live with Xylouris White, a duo he formed with Cretan luthiers George Xylouris, and The Hard Quartet, an underground rock supergroup consisting of Stephen Malkmus, Matt Sweeney and Emmett Kelly.

In There is a garden, the above musicians as Beings improvise together and exchange ideas from different musical worlds without any specific direction. Simply, they play a loose – and playful, yes! – improvisational/jazz/psychedelic music that feels open but confident and completely inclusive. The songs end sooner than you might expect. There is nothing superfluous. If you’ve read this far and are already starting to dread another improvisational free jazz record with endless solos and cacophony to the end, calm down – Beings’ music is cacophonous but tame. It’s also, at times, transcendental.

‘Small Vows’ opens the album. The sound of the amps and the mumbling guitar immediately put you in an intimate mood, you immediately feel like you’re in the same room as the band rehearsing. A sleepy rhythm from Jim White follows and you feel complacent because it’s as if you think you’re listening to a garage-blues band quietly jamming from somewhere far away. Until Zoh Amba’s saxophone enters like a guest from another dimension. Her sound is fierce but not angry. It is husky and melancholic. The track climaxes just before the end with some dark, deep blue notes interspersed with sudden ups and downs from the saxophone. And just like that, the piece ends. On this album we’ll find more abstract pieces like this one and others (somewhat) more structured, like the next one.

‘Flowers That Talk’, which follows, on the one hand confirms my illusion of the idyllic garden in the first minute and a half where I think it’s as if we’re listening to something like the dialogue of flowers, with the guitar and the psychedelic -tomorrow never knows -synth from Shahzad Ismaily and carefree drum rolls from Jim White, on the other hand, it pulls me to New York (my New York, anyway), because in the middle of the track, unexpectedly, the jam is taken into completely Velvet Underground territory: the riff that Steve Gunn doesn’t play on the guitar reminded me of ‘Heroin’ in particular, even the drums reminded me of Maureen Tucker on the same track. And even more so, when Zoh Amba’s vocals come in, especially at the end, where I finally think we actually hear a Lou Reed riff while Amba sings “take me home…” Meanwhile, Amba’s ululations remind me of my favorite Yoko Ono, and her solo saxophone is quite reminiscent of John Zorn, so you could say (with some exaggeration) that all of the New York avant- garde has conspired to make this album!

The Velvet Underground connection (in my mind, anyway) continues because in the third track, God Dances In Your Eyes, the first thing we hear is a monotone harmonium drone from Ismaily which, of course, is reminiscent of Nico. (If you haven’t heard The Marble Index, drop what you’re doing, postpone whatever you’re supposed to be doing today and sit somewhere, preferably dark and listen to it.)

The first half of God Dances In Your Eyes consists of atonal -Mark Ribbot- guitar and the insistent drone, which along with the free drum rolls make a wall of noise but the second half settles down after a passage of synth lines a la Persian Surgery Dervishes Terry Riley.

The next one, the monotonous one-minute “In The Garden”, could reminded me of a peaceful garden, only if I imagine magpies fighting! In the foreground is the ghostly saxophone invoking the spirit of Ayler (and also Frank Wright – check out 1970’s Uhuru na Umoja with Noah Howard). I wish it lasted ten minutes.

“Face Of Silence”, begins with a barrage of sounds that sounds (but isn’t) like a prepared piano, like John Cage at his noisiest Imaginary Landscapes. Subsequently, it sounds like the pianist is trying to go down the stairs along with his piano, but fails.

The frantic Sun Greeted, welcomes us with impeccable rolls from White and aggressive sax from the flaming Zoh Amba. Her solo, hoarse with exclamations (like Pharoah Sanders’) evolves in parallel and separate from the languid, abstract mumbled guitar melody that reaches a certain Jandek-like climax. Finally, the saxophone, which hasn’t stopped spitting flames for so long, closes the track on a melancholy note. Albert Ayler’s ghost was certainly joyous, here.

After the previous holocaust, “Happy To Be” is a melodic surprise, a slow track that begins with almost ritualistic drums and a persistent and repetitive saxophone pattern that refuses to evolve until almost three minutes later but when it does, it has such an intensely dramatic tone that when it returns to the original melody it makes it sound from whiny to completely justified. This track, with its slow development and higher climax, is probably the best on the album.

Amba sings on ‘Morning Sea’, the second track with vocals, an avant-folk ballad with muffled drums, which progresses almost conventionally but the waves take over the sound of the song and you hear scattered fragments until, just like that, it’s over. But not without making me wonder what this track would sound like if it were complete. Not that I’d prefer it that way. It’s just that the way Beings empty the track out at the end can’t help but make me wonder what would happen if it went on any longer.

Finally, the end with “Do Come Again”, a somewhat dreamy track, with a guitar base, scattered and abstract as it should be and the more melodic, in the conventional sense of the term, saxophone. Like a relief to the burns left by the previous holocausts, Amba’s saxophone comforts and soothes, over a sea of guitar, bass and drums until it too ends so quietly and suddenly that all that’s left to do is put There Is a Garden back on from the beginning. That’s what I did, heeding the call of the title, again.

—

GR Version:

Super group. Τι είναι Super group;

Σύμφωνα με τη Wikipedia, supergroup ονομάζουμε ένα μουσικό συγκρότημα που αποτελείται από μέλη που είναι ήδη επιτυχημένα ως σόλο καλλιτέχνες ή ως μέλη άλλων επιτυχημένων συγκροτημάτων. Ο όρος έγινε δημοφιλής στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όταν μέλη ήδη επιτυχημένων ροκ συγκροτημάτων ηχογράφησαν άλμπουμ μαζί, μετά τα οποία συνήθως διαλύονταν. Ο εκδότης και ιδρυτής του Rolling Stone, ο Jann Wenner, υποστήριξε (επιτυχημένα κατά τη γνώμη μου) ότι το βρετανικό ροκ συγκρότημα Cream, (1966), ήταν το πρώτο supergroup.

Όμως σήμερα δεν θα μιλήσουμε για τους Cream αλλά για μια άλλη ομάδα μουσικών την οποία δεν θα διστάσω να ονομάσω supergroup, τους Beings. Ένα συγκρότημα που αποτελείται από τέσσερις καταπληκτικούς μουσικούς με έδρα τη Νέα Υόρκη που ηχογραφούν μαζί για πρώτη φορά ενώ έχουν συμμετάσχει σε πολλές άλλες ηχογραφήσεις είτε ως leaders είτε ως side-(wo)men: τους Zoh Amba, Steve Gunn, Shahzad Ismaily και Jim White.

Προτού περάσουμε στο πρώτο (και ελπίζω όχι τελευταίο) τους άλμπουμ, με τίτλο There Is A Garden, πιστεύω πως πρέπει να κάνουμε μια έστω σύντομη αναφορά στις προηγούμενες δουλείες των παραπάνω μουσικών γιατί πέρα του ότι κάποιες είναι από αξιόλογες έως αριστουργηματικές, επιπλέον καταδεικνύουν τα στοιχεία που ο κάθε μουσικός φέρνει στους Beings.

A) free jazz υπερβατικότητα:

Η Zoh Amba είναι σαξοφωνίστρια και φλαουτίστρια. Η μουσική της συνδυάζει avant-garde, noise και φολκ μελωδίες που μετατρέπει σε λατρευτικούς ύμνους. Αν σκέπτεσαι Albert Ayler, έχεις πολύ δίκιο. Όπως επίσης και Frank Wright ή και David Murray ο οποίος ήταν δάσκαλος της. Η Zoh Amba, πρωτοεμφανίστηκε στα μουσικά πράγματα το 2022. Το ντεμπούτο άλμπουμ της, O, Sun σε παραγωγή από τον John Zorn κυκλοφόρησε το 2022 από την Tzadik. Λίγο αργότερα, το άλμπουμ O Life, O Light Vol. 1 κυκλοφόρησε από την 577 Records, στο οποίο συνεργάστηκε με τον θρυλικό μπασίστα William Parker και τον Francisco Mela (Το Vol. 2 κυκλοφόρησε το 2023). Την ίδια χρονιά, επίσης μαζί με τον Francisco Mela, κυκλοφόρησε το άλμπουμ Causa y Efecto (Vol. 1)- (Το Vol. 2 κυκλοφόρησε το 2024.) Τον Σεπτέμβριο του 2022, κυκλοφόρησε το άλμπουμ, Bhakti με τους Micah Thomas και Tyshawn Sorey καθώς και τον Matt Hollenburg. Το άλμπουμ Alien Skin μαζι με τους Chad Fowler, Ivo Perelman, Matthew Shipp, William Parker, Steve Hirsh κυκλοφόρησε επίσης το 2022. Η Zoh Amba, την ίδια χρονιά συμμετέχει επίσης στο άλμπουμ του Chad Anderson, Mellifluous Excursions Vol. 1 – Where You Been. Το εκπληκτικό άλμπουμ, The Flower School, μαζί με Chris Corsano και Bill Orcutt, βγήκε από την Palilalia Records το 2023. Το 2024, εκτός από τους Beings, κυκλοφόρησε το Solo In Italy το οποίο δυστυχώς, δεν έχω ακούσει ακόμα γιατί δεν προλαβαίνω να ακούσω τα πάντα!

Β) ηλεκτρικό φολκ πριμιτιβισμό:

Ο Steve Gunn είναι κιθαρίστας, τραγουδιστής-τραγουδοποιός με έξι σολο άλμπουμ στο ενεργητικό του, εκ των οποίων τα πιο ενδιαφέροντα είναι τα Eyes On The Lines (2016), το The Unseen In Between (2019) και το Other You (2021) (και τα τρία στη Matador) και πολλές συνεργασίες όπως με την Angel Olsen, τον Kurt Vile, τον Ed Askew, τον πιανίστα David Moore (το άλμπουμ Reflections Vol. 1: Let The Moon Be A Planet είναι ένα έξοχο δείγμα ήρεμου αυτοσχεδιασμού), και τους Kim Gordon και Bill Nace στο αλμπουμ Sound For Andy Warhol’s KISS, το 2019.

Γ) Το μυστικό όπλο:

Ο Shahzad Ismaily είναι πολύ-οργανίστας που έχει συνεργαστεί με απίστευτα πολλούς μουσικούς. Δεν τολμώ να αναγράψω όλες τις δουλειές που έχει συμμετάσχει (στο Discogs έχει 376 ξεχωριστές συμμετοχές) άλλα θα ήταν σφάλμα να μην αναφέρω έστω κάποια ονόματα γιατί το εύρος και η ευελιξία του είναι πραγματικά εκπληκτικά: Mark Ribbot’s Ceramic Dog, Feist, Jandek, Beth Orton, Bob Dylan, Carla Bozulich, Burnt Sugar The Arkestra Chamber, Elysian Fields, Master Musicians Of Bukkake, Secret Chiefs 3, Bonnie “Prince” Billy, John Zorn, Yoko Ono, Bill Horist, Laurie Anderson, Ólöf Arnalds, Death In Vegas, Xiu Xiu, Deerhoof, Ben Frost, Ex Eye, Anna von Hausswolff, Josephine Foster και πολλούς, πολλούς άλλους. Εδώ παίζει κυρίως μπάσο και συνθεσαιζερ.

Δ) Ρυθμικη Α-ρυθμία:

Ο Jim White είναι ο ντράμερ των Dirty Three (με τους Warren Ellis στο βιολί- και Mick Turner στην κιθάρα) από το 1992. Eχει επίσης παίξει με διάφορους άλλους καλλιτέχνες, όπως την PJ Harvey, και τους Mark Kozelek, Bonnie Prince Billy, Cat Power, Courtney Barnett & Kurt Vile, Smog, The Blackeyed Susans. Πιο πρόσφατα, ο White έχει ηχογραφήσει και εμφανιστεί ζωντανά με τους Xylouris White, ένα ντουέτο που σχημάτισε με τον Κρητικό λαουτιέρη Γιώργο Ξυλούρη, και τους The Hard Quartet, ένα underground rock supergroup που αποτελείται από τους Stephen Malkmus, Matt Sweeney και Emmett Kelly.

Στο There is a garden, οι παραπάνω μουσικοί ως Beings αυτοσχεδιάζουν μαζί και ανταλλάζουν ιδέες από διάφορους μουσικούς κόσμους χωρίς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Απλώς, παίζουν μια χαλαρή –παιχνιδιάρικη, ναι!-αυτοσχεδιαστική/τζαζ/ψυχεδελική μουσική που αισθάνεται ανοιχτή αλλά σίγουρη και απολύτως περιεκτική. Τα κομμάτια τελειώνουν νωρίτερα από ότι θα περίμενε κανείς. Δεν υπάρχει τίποτα το περιττό. Αν έχεις διαβάσει μέχρι εδώ και έχεις ήδη αρχίσει να φοβάσαι έναν ακόμα αυτοσχεδιαστικού φρη τζαζ δίσκο με ατελείωτα σολο και κακοφωνία μέχρι τέλους, ηρέμησε – η μουσική των Beings είναι κακόφωνη μεν αλλά ήμερη. Είναι και μερικές φορές, υπερβατική.

Αρχή του δίσκου με το, ‘Small Vows’. Ο ήχος από τους ενισχυτές και τα μουρμουρίσματα από την κιθάρα σε βάζουν αμέσως σε ένα πιο κοντινό, σπιτικό κλίμα, νιώθεις αμέσως σαν είσαι στο ίδιο δωμάτιο με την μπάντα που προβάρει. Ακολουθεί ένας νυσταγμένος ρυθμός από τον Jim White και εφησυχαζεσαι γιατί σαν να νομίζεις ότι ακούς μια garage-blues μπάντα να τζαμάρει ήσυχα από κάπου μακριά. Ώσπου μπαίνει το σαξόφωνο της Zoh Amba σαν καλεσμένος επισκέπτης από άλλη διάσταση. Ο ήχος της είναι άγριος αλλά όχι θυμωμένος. Βραχνός και μελαγχολικός. Το κομμάτι κορυφώνεται λίγο πριν το τέλος με μερικές σκοτεινές, βαθύ-μπλε νότες διανθισμένες με ξαφνικά ανεβοκατεβάσματα από το σαξόφωνο. Σίγουρα το πνεύμα του Albert Ayler βρίσκονταν εκεί, στο στούντιο. Και απλά, έτσι απλά, το κομμάτι τελειώνει. Σε αυτό το άλμπουμ θα βρούμε πιο αφηρημένα κομμάτια σαν και αυτό και άλλα (κάπως) πιο δομημένα, σαν το επόμενο.

(Αυτό το άλμπουμ έχει πολλά αβίαστα instrumental χωρίς αρχή και τέλος. Η μπάντα συνεχίζει να παίζει, εμείς ακούμε για λίγο, σαν περαστικοί διαβατές. Το ύφος του, είναι ταυτόχρονα αγροτικό και αστικό. Έχει εικόνες μεγαλούπολης μέσα του, αλλά και μια ηρεμία που παραπέμπει σε ειδυλλιακά εξοχικά τοπία).

Το ‘Flowers That Talk’, που ακολουθεί, από τη μια μου επιβεβαιώνει την παραίσθηση του ειδυλλιακού κήπου στο πρώτο ενά-μιση λεπτό όπου πιστεύω ότι σαν να ακούμε κάτι σαν τον διάλογο των λουλουδιών, με την κιθάρα και το βουκολικά ψυχεδελικό -tomorrow never knows -συνθ από τον Shahzad Ismaily και τα ανέμελα ντραμ ρολαρίσματα από τον Jim White, από την άλλη, με τραβάει στη Νέα Υόρκη (την δικιά μου, Νέα Υόρκη, τελοσπάντων), γιατί στην μέση του κομματιού αναπάντεχα, το τζαμ οδηγείται σε τελείως Velvet Underground δρόμους: το ριφ που δεν παίζει στην κιθάρα ο Steve Gunn μου έφερε στο μυαλό συγκεκριμένα το ‘Heroin’, ακόμα και τα τύμπανα μου θύμισαν Maureen Tucker στο ίδιο κομμάτι. Και ακόμα πιο πολύ, όταν μπαίνουν τα φωνητικά της Zoh Amba, ειδικότερα στο τέλος, όπου τελικά νομίζω ότι πράγματι ακούμε ένα ριφ του Lou Reed κάτω από την φωνή της Amba που τραγουδάει: “take me home…” Στο μεταξύ, οι λαρυγγισμοί της Amba μου θυμίζουν την αγαπημένη μου Yoko Ono και το σολο σαξόφωνο της ιδίας, φέρνει αρκετά σε John Zorn, οπότε θα μπορούσαμε να πούμε (με κάποια δόση υπερβολής) ότι όλη η Νέα Υόρκη είναι παρούσα στις καταβολές αυτού του δίσκου!

Η σύνδεση (στο δικό μου μυαλό, τελοσπάντων) με τους Velvet Underground συνεχίζεται γιατί στο τρίτο κομμάτι, το God Dances In Your Eyes, το πρώτο που ακούμε είναι ένας μονότονος δρόνος από harmonium του Ismaily που φυσικά, παραπέμπει σε Nico. (Αν δεν έχεις ακούσει το The Marble Index, παράτα ότι κάνεις, ανέβαλε ότι είναι να κάνεις σήμερα και κάτσε κάπου, σκοτεινά κατά προτίμηση και άκουσε το.)

Το πρώτο μισό του God Dances In Your Eyes, αποτελείται από ατονική -Mark Ribbot- κιθάρα και τον επίμονο δρόνο, που μαζί με τα ελευθέρα τύμπανα φτιάχνουν ένα τοίχος θορύβου άλλα το δεύτερο μισό καταλαγιάζει, μετά από ένα πέρασμα με συνθ γραμμές αλά Τerry Riley εποχής Persian Surgery Dervishes.

Το επόμενο, το μονότονο μονόλεπτο “In The Garden”, μόνο ηρεμία κήπου δεν μου θύμισε, εκτός έαν φανταστώ καρακάξες να τσακώνονται. Στο προσκήνιο το φανταστικό σαξόφωνο που επικαλείται το πνεύμα του Ayler (αλλά και του Frank Wright – τσεκαρε το Uhuru na Umoja με τον Noah Howard του 1970). Θα ήθελα να κρατούσε δέκα λεπτά.

Το “Face Of Silence”, ξεκινά με έναν καταιγισμό ήχων που ακούγεται (αλλά δεν είναι) σαν προετοιμασμένο πιάνο, σαν John Cage στα πιο θορυβώδη Imaginary Landscapes του. Στη συνεχεία, ακούγεται σαν ο πιανίστας να προσπαθεί να κατέβει τις σκάλες μαζί με το πιάνο του, αλλά πέφτει.

Το ξέφρενο Sun Greeted, μας καλωσορίζει με άμετρα ρολαρίσματα από τον White και επιθετικό σαξόφωνο από την φλεγόμενη Zoh Amba. Το σολο της, βραχνό από τα ξεφωνητά (σαν του Pharoah Sanders) εξελίσσεται παράλληλα και ξεχωριστά από την άτονη, αφηρημένη μουρμουριστή μελωδία της κιθάρας που φτάνει σε κάποια κορύφωση, τύπου Jandek. Τέλος, το σαξόφωνο που δεν έχει σταματήσει να πετάει φλόγες τόση ώρα, κλείνει το κομμάτι με μια μελαγχολική νότα. Το πνεύμα του Albert Ayler ήταν σίγουρα χαρούμενο, εδώ.

Μετά το προηγούμενο ολοκαύτωμα, μελωδική έκπληξη αποτελεί το Happy To Be, ένα αργό κομμάτι που αρχίζει με σχεδόν τελετουργικά τύμπανα και ένα επίμονο επαναλαμβανόμενο μοτίβο στο σαξόφωνο το οποίο αρνείται να εξελιχθει παρά σχεδόν τρία λεπτά αργότερα αλλά όταν το κάνει, έχει τόσο έντονα δραματικό τόνο που όταν επιστρέφει στην αρχική μελωδία την κάνει να ακούγεται από γκρινιάρικη, σε απόλυτα δικαιωμένη. Αυτό το κομμάτι με την αργή ανάπτυξη και την υψηλότερη κορύφωση, είναι μάλλον το καλύτερο του δίσκου.

Η Amba τραγουδάει στο ‘Morning Sea’, το δεύτερο κομμάτι με φωνητικά, μια avant-folk μπαλάντα με υπόκωφα τύμπανα, που εξελίσσεται σχεδόν συμβατικά άλλα παίρνουν τον ήχο του τραγουδιού τα κύματα και εσύ ακούς σκόρπια θραύσματα, ώσπου έτσι απλά κι αυτό, τελειώνει. Όχι όμως χωρίς να με κάνει να αναρωτιέμαι πως θα ακούγονταν αυτό το κομμάτι αν ήταν πλήρες. Όχι ότι θα το προτιμούσα έτσι. Απλά, ο τρόπος που οι Beings αδειάζουν το κομμάτι στο τέλος δεν μπορεί παρά να με κάνει να αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν συνέχιζε κι άλλο.

Τέλος με το Do Come Again, ένα κάπως ονειρικό κομμάτι, με κιθαριστική βάση, σκόρπια και αφηρημένη όπως πρέπει και το πιο μελωδικό, με τη συμβατική έννοια του όρου, σαξόφωνο. Σαν ανακούφιση στα εγκαύματα που άφησαν τα προηγούμενα διάπυρα σολο, το σαξόφωνο της Amba παρηγορεί και καταπραΰνει, πάνω από μια θάλασσα από κιθάρα, μπάσο και τύμπανα ώσπου και αυτό τελειώνει τόσο αθόρυβα και ξαφνικά, που το μόνο που μένει να κάνει κανείς είναι ξαναβάλει το There Is a Garden από την αρχή. Εγώ αυτό έκανα, ακλουθώντας το κάλεσμα του τίτλου, πάλι.

WORDS: GEORGE ALEXOPOULOS